Het helen van de moederwond in jezelf!

Wat is een moederwond?

Ik kan me voorstellen dat je dit begrip nog nooit hebt gehoord. Zelf kwam ik er ook achter na een periode van innerlijk werk. Toch is het een belangrijk thema wat belangrijk is om bespreekbaar te maken ter bewustwording/heling en omslag in onze cultuur en waar voor mij een transformatie/ vrijheid in mezelf voor heeft plaatsgevonden. En ik zou hier graag meer mensen mee willen inspireren. De antwoorden liggen tenslotte in jezelf en je bent de enige die daar zelf verandering in kan aanbrengen. Gun het jezelf, want je bent het waard.

''De Moederwond is een trauma dat binnen onze patriarchale cultuur en familie ontstaat. Mannen en vrouwen kunnen een moederwond hebben, en de wond uit zich in verschillende lagen''

Daar waar de maatschappij veelal ingesteld is op de mannelijke energie (waar werken boven rust staat, en veelal neergekeken word op vrouwelijke energie (verzachten, rust, minder werken) .

Moeders/vrouwen leren hier (onbewust) dat ze hun eigen behoeften op de laatste plek moeten zetten om constant in dienst van andere te zijn (dit kan veel gezondheidsklachten opleveren, waaronder angst depressie en woede). Als dit patroon niet word doorbroken zal dit overgedragen worden op de dochters of kinderen en kan er op een subtiele manier een vorm van manipulatie, afwijzing en of verwaarlozing plaatsvinden.

De kinderen kunnen zich vervolgens gaan opofferen om op verschillende manieren (copingstijlen) aandacht en liefde te krijgen van hun moeder of iemand anders.

Kenmerken kunnen zijn:
Veelal voor anderen doen en niet voor jezelf emotioneel gezien, vergelijken met andere vrouwen en rivaliteit voelen, zwakke grenzen, idee hebben dat je geen recht heb op dingen waar je naar verlangt, je voelt je niet veilig genoeg om je eigen waarheid te spreken en je wacht onbewust op toestemming en goedkeuring van je moeder voordat je je eigen leven opeist.

Tevens kan het zo zijn dat de moeder het kind inzet om haar emoties op te projecteren (onverwerkte trauma's). Als kind overleg je veel voordat je zelf een keuze leert maken. Je moeder is trots op jouw als je je aanpast aan haar of haar complimenteert, maar wijst jouw af wanneer je voor jezelf zorgt. Als kind kun je dan veelal last blijven ervaren van Piekergedachten over haar problemen en hoe je haar kunt helpen in plaats van jezelf.

Het helen van de moederwond en mijn ervaring.

Het helen van de moederwond zit in jezelf. En je hebt je moeder daar in principe fysiek niet voor nodig. Het is belangrijk dat je hier zelf aanvoelt wat goed voelt voor jouw. Mocht je moeder overleden zijn of geen contact hebben dan kan je alsnog dit deel in jezelf helen. Herken je je veel in bovenstaande en ben je bang of weet niet waar of hoe dit aan te pakken. Dat is helemaal oke! Wellicht kan mijn ervaring je opweg helpen want zo heeft het bij mij ook enorm geholpen.

Ik hou zielsveel van mijn moeder en probeer het dan ook vanuit mijn perspectief te schrijven en mijn eigen verantwoordelijkheid hierin te nemen en te dragen en te helen van mijn moederwond in mezelf. Mijn moeder is goed zoals zij is. Dat heb ik lang niet zo kunnen zien en was ik vooral boos en gefrustreerd op beide ouders.

In mijn jongere jaren (van 16 tot 27 ) kan ik wel zeggen dat ik vaak met mijn moeder in discussies ben gegaan en verwijten op en neer gingen en dacht aan het verbreken van het contact of minder zien, maar telkens lukte het mij niet om een gezonde band te creëren. Vaak ging het over vroeger en de opvoeding waar ik het niet mee eens was. Voor de buitenwereld zag het eruit alof wij 4 handen op 1 buik waren en als kind vond ik het ook fijn om met mijn moeder overal naartoe te gaan, maar ergens knaagde er ook iets aan mij dat het niet klopte van binnen. En dat neemt niet weg dat ik ook heel veel mooie momenten met haar heb, maar de mindere kanten worden vaak niet gedeeld. 

Nu ik zelf terug kan blikken en voor mezelf kan praten zie ik nu dat ik moeite had om steviger in het leven te staan en afhankelijk was van haar toestemming. Ik voelde me verantwoordelijk voor haar en niet voor mezelf. Ik kende eigenlijk het verschil niet. Vroeger noemden therapeuten het al een verstrengeling. Ik voelde of ik haar moest redden altijd, omdat ik het niet eens was met de keuzes die zij als moeder maakte in ons gezinsleven en er soms ook letterlijk situatie waren waar het redde gebeurden. Dit uitte zich in mijn jeugd tot 27 ongeveer dat ik op mijn werk bewoners ook wilde redde, collega's, vriendinnen, relaties etc.. ik had hier enorm veel last van zelf. dat enorme verantwoordelijksgevoel brak mij uiteindelijk. 

Zelf herkende ik alle kenmerken die beschreven staan in deze blog. Het patroon in mijn kindertijd was dat ik vooral werd gezien en gehoord als ik emotioneel er voor haar was. Ik kreeg liefde en aandacht op deze manier. Wanneer ik voor mezelf koos of ideetjes deelde werd dit vaak afgewezen (mijn beleving).

Ik probeerde bij haar de liefde en aandacht te krijgen, die ik zo als kind nodig had (ik voel me niet gezien en gehoord waren vaak de uitspraken die ik naar haar deed). Daarom ging ik vaak naar mijn opa en oma waar ik gewoon mocht ''zijn''. Er werd niks van mijn verwacht om liefde of aandacht te krijgen.

Op mijn 29e levensjaar was ik zo klaar met verschillende patronen, ook omdat ik zelf mentaal compleet vast liep en verweten maakte naar heel de wereld. Ieder gezin heeft zijn eigen gezinssystemen en patronen en ik was er klaar voor om los te breken hieruit en koos ervoor om niet meer te gaan reizen, maar er dwars doorheen te gaan en alles te gaan doorvoelen. 

En daar zit ik dus nu nog steeds in. En ik kan je zeggen dat dit een van mijn mooiste, heftigste maar bevrijdende fase is waar ik dus ook nog mee door zal blijven gaan. Geen slachtoffer meer voelen van je verleden, maar verantwoordelijkheid nemen voor je leven en gezondheid.. En ik wilde zo graag helen, maar ik zocht in mijn jongere jaren dit bij de huisarts, psychologen waar ik niet vond wat ik nodig had, maar tevens heeft mij dit nu ook op dit punt waar ik nu sta. 

Dankbaar voor het proces.

Het nummertje van ''i want to break freee voelde ik dan ook vaker door heel mijn lichaam gaan en lekker te dansen!! Falling in love with myself <3

Wat heeft mij geholpen mijn helingsproces

• Liefde geven aan mezelf in hele kleine dingen al zoals een douche, masseren van jezelf, zelf keuzes proberen te maken zonder aan iemand te hangen emotioneel gezien, massage ontvangen, kapper gaan, bankhangen, lief zijn voor jezelf en tegen jezelf praten

• mezelf toestaan om iedere dag lekker in comfikleding rond te lopen.

• een belletje met een vriendin

• samen een wandeling maken met mn vriend en kletsen over mijn gevoelens en gedachten met hem

• Verbinden met vrouwen

• Vrouwencirkels

• Psycholoog (ruimte creëren voor mij) ik was zo in de familie verstrengeld dat ik geen idee had wie ik was.

• mensen uitkiezen waar jij veilig jezelf kan zijn, zonder oordeel, in al je emoties

• Reiki

• deelname aan verschillende retreats.

Momenteel ook een studie aan het volgen ---> Lichaamsgericht trauma en emoties loslaten waar je dit ook kunt aankijken, doorvoelen en loslaten. Binnekort meer hierover.  

Ik hoor je nu vast denken... is dat dan niet egoïstisch om dit allemaal te doen?

Nee het is niet egoïstisch om dit allemaal voor jezelf te doen. Dit is zelfzorg. Je bent het waard. Ik heb vaak te horen gekregen van mensen in mijn omgeving die dicht bij mij staan: je verliest straks iedereen om je heen, je bent wel egoïstisch he, geef je je vriend ook nog wel aandacht. Deze uitspraken hebben mij heel lang klein gehouden en soms word ik er nog steeds door getriggerd, maar het verschil nu is doordat je jezelf deze liefde en aandacht gunt, je in je lijf sterker voelt staan en automatisch minder gevoelig word voor de triggers of opmerkingen. Dat ligt dan bij die ander. En dat is oke.

De rede waarom ik dit deel, is omdat het mij bevrijd heeft van binnen. Een van mijn kernwaarden is ook vrijheid en ik kan je vertellen dat deze innerlijk vrijheid mij zo intens gelukkig maakt dat ik dit andere mensen ook gun en zij in al hun emoties mogen zijn en hier zelf hun verantwoordelijk in durven te gaan nemen.

En zoals ik zeg mijn moeder is goed zoals zij is en ik ben dankbaar dat zij mijn moeder is.

Maar het is nu wel tijd om zorg te dragen voor mijzelf en geen verwijten meer te maken naar mijn opvoeding of naar haar. Liefde voor jezelf is soms ook wat meer afstand nemen van de mensen waar je ontzettend veel van houd om aan jezelf te werken (de mooie kanten en ook de donkere kanten in jezelf). Mijn ouders hebben hun best gedaan en mij proberen te geven wat nodig is. Ik had als kind iets anders nodig en dat ben ik nu mijzelf aan het geven. 

In het begin koos ik ervoor om vol tegen alle weerstand in te gaan en de patronen te gaan doorvoelen (dichter bij de familie te zijn), maar voor mij was het iets te intens allemaal, waardoor ik door mezelf te verbinden met vrouwen (vrouwencirkels) en vriendinnen heb ik de kracht in mezelf gevonden om het gesprek met mijn moeder hier persoonlijk over aan te gaan (tip om in het gesprek het bij je zelf te houden. (Oefenen oefenen oefenen, opschrijven kan helpen)

Toen ik het gesprek fysiek aanging en haar een mededeling wilde doen merkte ik op dat ik erg emotioneel werd toen ik aangaf dat ik voor nu het contact ga stoppen, omdat voor mij de triggers te groot zijn vanuit mijn kindertijd en weer in de rol van de pleaser schiet en dit teveel effect heeft in mijn volwassen leven (werk en prive). De tranen die ik toestond om er te laten zijn, gaf zoveel opluchting, waarbij mijn moeder reageerde van ''ik hoop dat het goed met je mag blijven gaan''.  Waar voorheen deze opmerking mij klein hield. Hier werd voor het eerst de cirkel doorbroken doordat ik doorvoelde wat er gebeurde en kon het beter bij mezelf houden en ik de opmerking niet meer overnam persoonlijk. Ik benoemde hier continu dat zij goed is zoals ze is. Ik voel me zo..zo en zo en daarom neem ik nu even afstand.

Zoals onderstaande uit een artikel heerst er nog een enorme taboe om deze onderwerpen te bespreken. Ik kies er bewust voor om openheid, liefde, kwetsbaarheid, mentale gezondheid te bespreken uit eigen ervaring in de hoop dat we liefde, kwetsbaarheid, hoop, emoties, zijn met elkaar gaan delen en dat het veilig is om dat te doen. Dat er geen haat en jaloezie is maar we als vrouwen en samenleving elkaar supporten en samen groeien in kwetsbaarheid waar jouw gevoel er toe doet in heel jouw zijn. Dat is namelijk iets wat ik enorm gemist heb in mijn kindertijd en in de samenleving en gun een kind maar ook zeker andere mensen dat zij er mogen zijn en er naar hen geluisterd word en respect is voor een ieder. 

Hoor graag of iemand zich hierin herkend of juist helemaal niet of iets wilt delen. Alles is welkom. 
#kwetsbaarheid#openheid#mentalegezondheid#heling#Patronen#healing#Vrijvoelen

'' Het is in deze maatschappij taboe om kritiek te hebben op je moeder. Als dochter wil je niet samenspannen met de patriarchale cultuur die je moeder schaadt, dus nemen we de relatie met onze moeder niet snel kritisch onder de loep. Toch is dit precies wat er nodig is als we de verstoorde machtsverhoudingen tussen vrouwen stukje bij beetje herstellen. Alleen dan zullen vrouwen elkaar niet meer vragen om klein te blijven om zo hun eigen pijn te verzachten. We kunnen samen om de pijn rouwen die de patriarchale cultuur ons toebrengt, om deze vervolgens om te zetten in liefde, onderlinge steun en zelfacceptatie'