Over mij!

Mijn naam is Gioia de Leeuw (32) en kom oorspronkelijk uit Eindhoven. Ik heb dan ook een aardig Brabants accent. Mijn vader is NL en mijn moeder heeft Italiaanse roots. Na mijn studies ging ik op mezelf wonen. 

 Het was voor mij een intens verlangen meer van de wereld te willen zien, nieuwe plekken ontdekken, culturen, mezelf. Reizen was toen mijn grootste droom. Toen ik begon met Reizen en mijn vleugels uit ging slaan op 22-jarige leeftijd realiseerde ik niet hoe kwetsbaar ik was. Voor mijn gevoel kon ik de wereld aan. 

Ik fladderde een beetje rond en vond het allemaal wel leuk en prima. Nu terugkijkend heb ik enorm veel geleerd van mijn reizen. Ik ging van plek naar plek, maar het lukte me niet goed om langer op een plek te blijven. nieuwsgierig of geen innerlijke rust om even na te denken en te voelen wat mijn volgende stap ging zijn. ik had plezier, angsten, gebroken harten, ik degene die harten brak, ontzettend veel mooie nieuwe ervaringen (mooie ervaringen en van die momenten ''dat hoeft voor mij niet nog een keer'') die ik in mijn rugzak voor altijd mee zal blijven nemen. 

Nu ben ik op een punt in mijn leven waar ik ontzettend veel bezig ben met mijn emotionele ontwikkeling omdat ik op mijn werk uitgevallen was. Mijn gezondheid begon te sukkelen. Steeds vaker ziek en weer naar de huisarts. Telkens horen dat alles goed was. Daarna viel ik uit met met Long-Covid en een jaar daarop liep ik mentaal compleet vast door de vele incidenten in mijn werk (10-5-22) Dit zijn mijn grootste triggers en leermeesters geweest om met mezelf aan de slag te gaan.

Ik was eerst boos vooral op heel de wereld en mijn ouders over mijn opvoeding en ik had geen rust, relaties die maar niet lukten, mn grote voorbeeld op de foto hiernaast (mn oma en moederfiguur die overleed))

 Ik kon niet stoppen met dingen doen (verbouwen, werken, reizen en gefrustreerd zijn over situaties die maar niet leken op te lossen hoe ik het aanpakte).

Ik geloof dus sterk in het zelfhelend vermogen van lichaam, geest en spirit en ben opzoek gegaan naar manieren buiten de reguliere zorg om, omdat ik daar de aansluiting niet in vond (medicatie en diagnoses). Zoals je kunt lezen bij mijn persoonlijke blogs heb ik deelgenomen aan verschillende retreats, opleidingen en cursussen.

Ik mocht leren niks doen. Ja je leest het goed echt niks doen.. Dat kon ik dus niet. Mijn hoofd bleef maar doorgaan..en mijn lichaam was kapot Het heeft me ruim 1,5 jaar geduurd voordat ik weer redelijk rustig kon zijn thuis. En dit was een pittig proces. van huilen, boos zijn, bezig zijn, hele dagen op de bank zitten, wandelen buiten, getriggerd worden door familie die je dicht bijstaan en die in mij iets willen vertellen.

Tevens was een grote eyeopener het ijsbad en ademhaling en Yoga waar ik aan deelnam. Ik was me totaal niet bewust hoeveel ik in mijn hoofd leefden tot dat moment. Verder heb ik deelgenomen aan verschillende opleidingen, cursussen etc om meer te verzachten in mezelf. Dit kun je teruglezen in mijn persoonlijke blogs.

Persoonlijke blog